Simon Mariskunstenaar • kunstschilderDen Haag 1873-1935 Amsterdam

Simon Maris (1873-1935), oudste zoon van Willem Maris, behoorde tot de tweede generatie Maris-kunstenaars. Onder het toeziend oog van zijn vader begon hij al jong met het schilderen van landschappen en het leek er aanvankelijk op dat hij in diens voetsporen zou treden. Maar het schilderen van realistische landschappen trok hem niet. Uiteindelijk zou hij zich specialiseren in figuurstukken en portretten in een licht en kleurig palet. Simon bezocht de academie in Den Haag en schreef zich in 1895 in op de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen. Hiermee zette hij een familietraditie voort: zijn ooms Matthijs en Jacob studeerden ook enkele jaren in Antwerpen. Het moet voor Simon een prettige tijd geweest zijn op de Antwerpse Academie. Als zoon van een gevierd schilder gingen vele deuren voor hem open en het ontbrak hem bovendien niet aan geld. Door het lichte, kleurige palet, resultaat van een studietijd aan de Antwerpse academie en daaropvolgende studiereizen naar Frankrijk en Italië, onderscheidt het werk van Simon Maris zich duidelijk van dat van zijn vader Willem Maris. Hij schilderde bij voorkeur figuren en portretten, waarvoor na 1908 vaak zijn vrouw Cornelia den Breejen en kinderen Mies en Thijs model stonden. In het Amsterdamse kunstleven nam hij een vooraanstaande plaats in. Vlak na 1900 schilderde en schetste hij met Mondriaan en Arnold Gorter langs het Gein.

Na zijn opleiding bracht hij nog enige tijd in Brussel door en ondernam studiereizen naar Parijs en Italië. Daarna maakte hij zich definitief los van Den Haag en vestigde zich in Amsterdam, eerst op de Leidsegracht en vanaf 1902 op de Keizersgracht 498. Zowel zijn woonhuis als zijn atelier op het Spui werd een ontmoetingspunt voor kunstenaars. Simon leefde daar als bon vivant en dreef eigenlijk een complete kunst- en antiekhandel. Hij was een fervent verzamelaar en verhandelde behalve antiek ook werk van zijn schilderende tijdgenoten. Zijn rijke portretklandizie kreeg onder het poseren een Mondriaan, een Maks, een 17e-eeuws stilleven, een Japanse kimono, een Delfts bord of de stoel waarop men zat aangeprezen.

Maris kreeg steeds vaker portretopdrachten van bekende personen uit het societyleven, de toneelwereld en universitaire kringen, waar zijn vlotte, zwierige stijl veel waardering oogstte. Naast deze portretten schilderde hij ook jonge, vaak lezende vrouwen en moeders met kind. Tijdens de zomer trok de familie doorgaans naar Zandvoort, waar de kunstenaar behalve het mondaine strandleven ook veelvuldig zijn gezin schilderde. Soms schilderde Simon ook stadsgezichten, strandtaferelen, landschappen en stillevens.

Samen met Piet Mondriaan, met wie Simon vanaf omstreeks 1899 een levenslange vriendschap zou
onderhouden, en een groepje vrienden waaronder ook Arnold Gorter, schilderde Simon vaak in de buurt van Abcoude aan het Gein. In uitspanning ‘De Vink’ bleven ze daarna eten, drinken en soms logeren. Daar ontmoette hij de jonge serveerster, Cornelia den Breejen. Zij kreeg zangles en werd daarom door Simon ‘Nootje’ genoemd in plaats van Neeltje of iets dergelijks. ‘Nootje’ werd vaak gevraagd te poseren voor Simon en zijn schildervrienden; aan het Gein – voor Simon soms
met een daartoe geleende baby – en later in Simons atelier aan de Keizersgracht. Hij stuurde haar vaak kaarten met schilderijen erop, voor haar album. ‘Beste Nootje, wat hebben we goed gewerkt gisteravond,heb je geen hoofdpijn meer? Heb je goed geslapen en gestudeerd?’ Op den duur gingen ze op de Keizersgracht samenwonen tot ze in 1908 trouwden.

In het Amsterdamse kunstleven nam Simon een vooraanstaande plaats in. In 1904/05 was hij voorzitter van Sint Lucas, na 1907 werd hij vooral actief binnen Arti et Amicitiae. Hij had er zitting in verscheidene commissies, was er van 1919 tot 1924 vicevoorzitter en vertegenwoordigde Arti bij de organisatie van tentoonstellingen van Nederlandse kunst in het buitenland.