Marguerite Hynckes-Zahnkunstenaar • kunstschilderUtrecht 1897-1978 Laren

De Belgische schilder Raoul Hynckes werd in zijn geboorteland al vroeg als een groot talent gezien. Hij volgt een traditionele opleiding aan de academie van Brussel en al voor zijn twintigste krijgt hij een eenmanstentoonstelling. Zijn impressionistische landschappen, haven- en riviergezichten, worden zeer lovend ontvangen. Maar de Eerste Wereldoorlog strooit roet in zijn artistieke loopbaan als hij wordt opgeroepen in het leger. Tijdens het oprukken van het Duitse leger vlucht hij naar Nederland, waar hij de rest van zijn leven blijft wonen. Na korte tijd in Den Haag vestigt hij zich op het Prinseneiland in Amsterdam, waar hij het atelier van Kees Maks betrekt en al snel weer gaat exposeren. Hynckes trekt regelmatig naar Volendam en Schellingwoude en schildert rake, vlotte 'studies' van de schepen op het water en de havens. Daarnaast illustreert hij boeken, ontwerpt affiches, kostuums en decors voor het toneel om in zijn onderhoud te kunnen voorzien. Maar de gruwelijkheden die hij aan het front had meegemaakt lieten hem niet los. Hij raakt in een ernstige identiteit crisis, die bijna tien jaar zou duren. De zoektocht naar een nieuwe identiteit en stijl verloopt uiterst traag en moeizaam. Op zijn 31e besluit Hynckes radicaal met zijn impressionistische verleden te breken en vernietigt allereerst veel van zijn oude werk. Hij keert zich vervolgens letterlijk naar binnen en legt zich vanaf die tijd nog alleen toe op het schilderen in zijn atelier van uiterst gedetailleerde stillevens, waarin hij streeft naar technische perfectie en die tot de stroming van het magisch realisme worden gerekend. Dramatische composities met schedels, kadavers en dode takken en en mysterieus licht, vastgelegd vanuit een hoog gezichtspunt, waren de ingrediënten voor een grote dosis vergankelijkheidssymboliek. In deze tijd kan Hynckes die, evenals de magisch-realisten Carel Willink en Pyke Koch, succesvol verkocht, naar Blaricum verhuizen. Hier woont hij met zijn tweede vrouw, de schilderes Marguerite Zahn. Met de precieze wijze van schilderen sluit haar werk nauw aan bij de magisch-realistische stillevens van haar man. Maar haar composities hebben meer kleur en missen de diepere symbolische betekenis van de stillevens van Hynckes.

Na de Tweede Wereldoorlog gaat Hynckes, samen met de magisch realist Carel Willink openlijk de strijd aan met de nieuwe kunstorde van die tijd – CoBrA en de abstractie. Hoewel Hynckes’ virtuositeit alom gecomplimenteerd en gewaardeerd werd, vond men deze eigenlijk niet meer van die tijd. Vanaf de jaren 60 keert het tij en daarmee de hernieuwde erkenning voor het neo-realisme. Hynckes had intussen de weg ‘naar buiten’ weer gevonden. Hij trok in het Gooi regelmatig naar buiten om – naast de stillevens die hij bleef schilderen – weer landschappen en dorpsgezichten te maken. Tot aan zijn dood leidt hij een ascetisch bestaan; hij bleef alleen verknocht aan zijn pijp en Belgische pralines.