Jacobus van Looykunstenaar • kunstschilderHaarlem 1855-1930

Jacobus van Looy, bij velen bekend als de schrijver van de trilogie 'Jaapje, Jaap en Jakob', omschreef zichzelf als ‘schilder van huis uit en schrijver door toevallige omstandigheden’. Opgegroeid als wees in Haarlem leidde zijn uitzonderlijk tekentalent ertoe dat hij een opleiding kon volgen aan de Rijksakademie in Amsterdam. Hij mengde zich daar in het artistieke leven en raakte bevriend met Willem Witsen, Willem Tholen, Eduard Karsen en Jan Veth. In zijn schilderijen en tekeningen onderscheidt hij zich van zijn tijdgenoten door een eigenzinnige manier van uitbeelden en ongewone composities. Samen met Breitner was hij in de jaren tachtig een van de eersten die het straatleven van de stad verbeeldden. Al in 1901 werd een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk georganiseerd. Nadat hij uit de kritieken opmaakte dat men hem als schrijver meer waardeerde dan als schilder besloot Van Looy – diep gekrenkt – zijn schilderijen nooit meer te exposeren of te verkopen. Hij zou voortaan alleen nog maar voor zichzelf en zijn vrouw schilderen.