Sluit menu
Sluit menu
David Oyens was, net zoals zijn - eeneiige tweelingbroer Pieter Oyens, schilder van het goede leven in het Brussel aan het eind van de 19e eeuw. Bij het beschrijven van het leven van David ontkom je niet aan Pieter; een groot deel van hun leven waren de broers onafscheidelijk. Geboren in Amsterdam, waar hun vader, een succesvolle bankier, tevergeefs geprobeerd had van zijn zonen ondernemers te maken, werd David met zijn broer in 1860 naar Brussel gestuurd. Daar namen ze overdag les op het privé-atelier van Jan Portaels en ’s avonds aan de Academie van Brussel. Bij Jan Portaels kregen de broers veel vrijheid en begonnen ze direct met het schilderen naar levend model, wat hen hun hele artistieke carrière van pas zou komen.
Brussel was in die tijd in alle opzichten een bloeiende stad waar de tijdgeest van het fin-de-siècle volop heerste en een sterk groeiende kunstmarkt ruimschoots de gelegenheid bood aan jonge kunstenaars om zich te presenteren. Niet alleen leken de broers erg op elkaar, maar ook hun werk. Hun handelsmerk zouden genrestukken worden die niet sociaal geëngageerd waren maar wel een sterk persoonlijke waarneming lieten zien. In het atelier dat ze – letterlijk – samen deelden - het was in tweeën gedeeld door een gordijn in het midden - werden vooral onderwerpen uit hun directe omgeving geschilderd. Kunstliefhebbers, roergangers, collega-kunstenaars, modellen of dienstmeisjes worden etend, rokend of keuvelend in hun atelier afgebeeld. In tegenstelling tot de 19e eeuwse humoristische genreschilder Alexander Bakker Korff voert in hun schilderijen ironie niet de boventoon, maar is er sprake van een gemoedelijke en soms amoureuze stemming. Vaak was een van hen tweeën ook op hun werk te zien – in het werk van Pieter David en omgekeerd – waarbij de broers ontspannen op een stoel zitten, of een model het hof maken. Niet voor niets werden de twee broers de bon-vivants van de schilderkunst genoemd.
Lange tijd schilderden David en Pieter in dezelfde stijl en dezelfde onderwerpen, die aansloten bij de actuele ontwikkelingen in de Belgische moderne kunst en beïnvloed waren door de visie van La Société Libre des Beaux-Arts. Deze in 1868 opgerichte, Brusselse kunstenaarsvereniging bepleitte artistieke vrijheid ten aanzien van stijl en onderwerp en wenste de verbeelding van ‘la vie moderne’. In een stevige en levendige toets en met een helder, warm coloriet balanceerden David en Pieter tussen moderniteit en traditie.
Hun naam is al snel gevestigd in Brussel. De nieuwe, kapitaalkrachtige burger staat in de rij voor hun schilderijen. Aanvankelijk valt het werk van David meer in de smaak dan dat van Pieter. Hij heeft een spontanere aanpak, schildert snel en impulsief, gebruikt frisse kleuren als helderrood en blauw en fleurt elk schilderij hiermee op. Davids vormbeheersing is soms ook heel levendig of dynamisch te noemen, maar hij heeft minder oog voor detail. Naast genrestukken maakte hij ook landschappen, portretten en stillevens. Maar het waren vooral de atelierstukken waar hij zich in specialiseerde. Ze ademen meestal een gemoedelijke sfeer waarin hij alleen of met zijn broer en soms nog een vrouwelijk model figureerde; werkend, slapend, rokend of flirtend. Soms sluit zijn werk aan bij dat van de Belg Alfred Stevens, maar ook bij dat van een Franse impressionist als Edgar Degas.
De dood van zijn broer in 1894 was zeer ingrijpend voor David; hij kwakkelde met zijn gezondheid en schilderde minder. Hij probeerde, samen met zijn vrouw, nog te aarden in Arnhem, maar hield het daar niet lang vol en keerde terug naar zijn geliefde Brussel. Daar overleed hij in 1902 en werd begraven in Ixelles, naast Pieter: de tweeling was weer herenigd.
